Αναλογιζόμενη τον προηγούμενο καιρό, συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι το πιο εδώ και τώρα που έχω βρεθεί ποτέ.

Ζω χωρίς πίεση για το μέλλον ή παλεύω να κατανοήσω το παρελθόν. Ουσιαστικά, νιώθω ότι μαθαίνω να αγκαλιάζω τη στιγμή με έναν πολύ πιο ουσιαστικό και συνειδητό τρόπο αποδεχόμενη απλώς ότι υπάρχω. 

Αυτό μου επιτρέπει να αρχίσω να γνωρίζω τον εαυτό μου διαφορετικά. Για να καταλάβω τα πράγματα που με ενοχλούν αυτή τη στιγμή, ή που με κάνουν χαρούμενο, ή με στεναχωρούν ή με κάνουν… δεν ξέρω, πεινασμένη. Και απλώς τα παρατηρώ αντί να τα ελέγχω. 

Αυτό μου έχει επιτρέψει ακόμη και να μην σκέφτομαι καθόλου μερικές φορές. Ένα πολύ αναγκαίο διάλειμμα. Να κάθομαι απλά με το σώμα μου και την καρδιά μου, σε αυτό το σώμα και αυτή την ψυχή στην καρδιά μου, και απλά να είμαι, να είμαι μαζί του, χωρίς να προσπαθώ να το σπρώξω σε δρόμους, λόφους, βουνά, θάλασσες. Να το αφήσω να επιπλέει σε αυτόν τον χρόνο και σε αυτό το μέρος όπου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να υπάρχω σε αυτό.

Κατά καιρούς νιώθω πολύ εκτεθειμένη από την ανθρώπινη κατάσταση. Νιώθουμε ότι πρέπει να είμαστε πάντα εν κινήσει, να γινόμαστε, να κάνουμε περισσότερα, να κάνουμε καλύτερα, να ανταγωνιζόμαστε, να παλεύουμε, να κερδίζουμε.

Είναι κουραστικό και ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. 

Εκείνη μου μάχεται είναι μέσα μου και πάντα θα με οδηγεί, αλλά δεν την πιέζω πια όσο είναι στο ρινγκ. Την χτίζω. Δίνω τα διαλείμματα νερού που χρειάζεται. Την αφήνω να πάρει μια ανάσα πριν την επόμενη κίνησή της. Την αφήνω να προπονηθεί. Την αφήνω να κάνει ένα σχέδιο και να ξεδιπλωθεί, ώστε να το αγκαλιάσει πραγματικά και να το απολαύσει συνειδητά ενώ το κάνει.

Αν κοιτάξω γύρω μου αυτή τη στιγμή και αναγνωρίσω ότι τα πάντα γύρω μου είναι κάτι που έχω εκδηλώσει με την αγάπη και την υποστήριξη των άλλων για να με καθοδηγήσουν, τότε ξέρω σίγουρα ότι βρίσκομαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Αφήνω το εδώ και το τώρα να είναι, έτσι όλα ξετυλίγονται χωρίς να προσπαθήσω τόσο σκληρά να το κάνω. 

Έχω το υπόλοιπο της ζωής μου αυτή τη στιγμή, εδώ. Συμβαίνει όπως θα γίνει.